Witajcie! Mam już swoje lata i od zawsze borykałam się ze wstydliwym problemem. Chodzi o zeza rozbieżnego. Potocznie mówi się o tym, że jedno oko "ucieka". U mnie jest to bardzo słabo widoczne. Szczęśliwie wyszłam za mąż, mam odchowane już dzieci. Zawsze jednak gdzieś w podświadomości męczył mnie ten temat. Im bardziej o tym myślałam tym bardziej jakoś to wypierałam. Poza tym - panicznie boję się zabiegów. Dlatego nic z tym nie robiłam. Do czasu, aż ostatnio z koleżanką poszłam do Ośrodka Korekcji Wzroku, żeby pomóc jej dobrać oprawki do okularów. Pan
ortoptysta przyjrzał mi się i zapytał, czy ja się czasem nie męczę
Odparłam że tak i że wiem w czym problem. A on na to: szanowna pani, tu nie trzeba drastycznych środków, możemy to oko poprawić ćwiczeniami! Łał! I wyobraźcie sobie - udało się!
Nie wiem jak mogłam żyć tak jak żyłam do tej pory. Polecam specjalistów z tego miejsca
